دریای زندگی
کفشهایم را می پوشم و در زندگی قدم می زنم ... من زنده ام و زندگی ارزش رفتن دارد ... آن قدر می روم تا صدای پاشنه هایم گوش ناامیدی را کر کند ... زندگی به سادگی رفتن است ! به همین راحتی ... زندگی ارزش لنگ لنگان رفتن را نیز دارد ...دریای زندگی
کفشهایم را می پوشم و در زندگی قدم می زنم ... من زنده ام و زندگی ارزش رفتن دارد ... آن قدر می روم تا صدای پاشنه هایم گوش ناامیدی را کر کند ... زندگی به سادگی رفتن است ! به همین راحتی ... زندگی ارزش لنگ لنگان رفتن را نیز دارد ...درباره من
بیش از نیم قرن از خدا عمر گرفتم ولی هنوز اونی نشدم که هم خدارو خوش بیاد و هم خودم خوشم بیاد ...
ادامه...
اگه بدی میدید ...!!!
کم کم نوک انگشتای پاهام داشت یخ میزد ! و بدتر از اون صورتم که از شدت سرما منجمد شده بود ! ... دیگه کلاغ پر و بشین پاشو فایده ای نداشت ...
چقدر خسته بودم و دلم برا یه جای گرم و نرم لک زده بود ... تنهائی و دوری از یار و دیار غصه ی مضاعفی بود که تو دلم چنگ میزد ...
تازه ازدواج کرده بودم ، دقیقن دو هفته میشد که یهوئی یه بار دیگه شانس در خونه مو زد ...!
باید برا ادامه تحصیل می رفتم تهران .
موقعی که از همسرجانم
خداحافظی میکردم غم عالم توی دلم بود ... و از چشمای اونم میشد این غصه رو فهمید !
دوستی میگفت : از حجله دامادی پاشدی اومدی اینجا که چی بشه ؟ برگرد برو خونه تون !
شاید حق با اون بود .
روز اول ( قبل از شروع ثبت نام ) رفتم خونه برادرم . البته میدونستم اون موقع روز خونه نیستن ، ولی بی خیال ! تا اونا برگردن و برای فرار از سرمای کشنده ، باید فکری میکردم و یه برفی توی سرم میریختم ! اما چه برفی!!!؟
آهـــاااان ! مسجد ! میرم مسجد . هم نمازمو میخونم ، هم استراحتی میکنم تا اوناهم بیان ! تنها راه همینه ...
شوربختانه ! داخل مسجد از بیرون سردتر بود ! نمازو در حالت ویبره ! خوندم و از شدت سرمای داخل مسجد به خیابون پناه بردم !
و حالا من بودم و سرمای کشنده و ساعتهائی که بخاطر سوز سرما ، به کندی سپری میشدن ! نگاه به ساعت کردم ، چیزی نمونده ! احتمالن شش ساعت دیگه میان ! ششششش ساعــــــــــــت !!!؟؟؟ یعنی دوام میارم ؟
اول خیلی شیک و تمیز ! دستام توی جیبام ، درِ مجتمع برادرم اینا شروع کردم به قدم زدن ...
سرما و سوز برف سنگینی که اومده بود ، کم کم قدرت خودشو بهم نشون داد ...
احساس کردم نوک انگشتای پاهام داره بی حس میشه ! لاله های گوشم از سرما یخ زده بودن !
جنتلمن بازی دیگه تموم ! باید کاری میکردم ... شروع کردم به ورزش و نرمش کردن ...
بشین ... پاشو ... کلاغ پر ... بشین ... پاشو ... حرکت از نو ...! دوی سریع در زمینی به طول چهار متر ... ( آخه همه جا پره برف بود )
چـــــقدررررر ساعت کُند میره ! نکنه ساعتم یخ زده ؟
دلم برا یه روز گرم و شرجی جنوب لک زده بود ... دقیقن نمیدونم چند ساعت اونجا بودم که دیدم درِ مجتمع باز شد و یه دختر خانم اومد بیرون و سریع از اونجا دور شد ...
در حال بشین پاشو بودم که همون دختر خانم ناغافل وارد خونه شد و رفت ... تنها امیدمو از دست دادم .
چند دقیقه بعد پنجره ای باز شد و یه آقائی با صدای بلند پرسید : آقــــااااا ! با کسی کار دارین ؟
امید دوباره زنده شد ! فکر کردم وقتی خودمو معرفی کنم ، یه جای نرم و یه چای گرم مهمون شدم .
با صدای بی جونی گفتم : برادر آقا عبداالله هستم ، از شهرستان اومدم ، ظاهرن خونه نیستن !
آقاهه گفت : معمولن ساعت هفت از سرِ کار برمیگردن ، منتظر باشی میان !!! بفرمایین بالا ...
تعارفش خیلی به دلم ننشست ! گفتم : ممنون مزاحم نمیشم ! ایشونم پنجره رو بست ...
یه ساعت دیگه با سرمای کشنده گلاویز بودم ! باز همون دختر و تکرار همون ماجرای قبلی ...
بازم همون آقاهه پشت پنجره و همون سوال بی ربط : هنوز آقا عبداالله نیومدن ؟
چیزی برا گفتن نداشتم ! و نائی برا حرف زدن !
ایندفعه تا گفت اونجا بده ! خوو بفرمائید داخل ، تعارفشو رو هوا قاپیدم و گفتم آخه در بسته است ...
در رو برام باز کرد و منم سریع خودمو رسوندم به خونه شون ...
وقتی وارد شدم از گرمای خونه شون کمی حالم جا اومد !
آقاهه برام از مهمون نوازی جنوبیا تعریف کرد و اینکه چقدر آدمهای با محبت و خونگرمی هستن و چقدر توی سفرهاشون به جنوب بهشون محبت شده و خوش گذشته !!!
لیوان چائی که اومد ، برادرم اینا هم اومدن ! چائی رو خورده و نخورده ، بلند شدم ! ولی سالهاست توی دلم مونده که کاش بهش میگفتم : از جنوبیها محبت دیدی ...!؟
اگه بدی میدیدی ...!!!
عســـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــل ...!
توی اعماق تفکراتم بودم که با یه ضربه محبت آمیز و شیرین ، منو از ته اون عمق کشید بیرون !
نپرسید توی چه فکری بودی و چه عمقی ، که اصلن یادم نمیاد ! فقط میدونم اگه توی اون حالت ماشین هم بهم میزد متوجه نمیشدم ...!
داشتم برا خودم توی تفکراتم سیر میکردم که صدای ناز و کوچولوش منو به خودم آورد و تازه فهمیدم کجا هستم و دارم چکار میکنم ...
- سلام !
گفتم که صداش برام مثه یه ضربه بود ! یه دفعه با تمام وجودم تکون خوردم ! انتظار هرچی رو داشتم الا صدای یه بچه ی کوچولو ! اونم اول صبح !
برا یه لحظه یادم رفت کجا هستم و کجا دارم میرم !
نگاهش کردم و با تعجب بهش گفتم : تــــرررسوندیم کوچولو ! نمیگی ممکن بود از ترس بمیرم ؟
با نگاهش که حالا از تعجب زیباتر هم شده بود فقط نگام کرد و یه لبخند ملیح گوشه لبش نشست .
از ترس اینکه از دستم ناراحت نشه ، بلافاصله بهش سلام کردم و حالشو پرسیدم :
- خب ، خانوم خانوما ، داری کجا میری ؟ ( البته از کوله پشتیش معلوم بود !)
- مدرسه
-کلاس چندمی ؟
- اول
- مدرسه رو دوست داری ؟ ( فقط با سر جواب داد . لبخندش توی صورت گرد و ظریفش ، که با مقنعه ی مدرسه ظریف تر و معصومانه تر شده بود چهره ش رو زیباتر کرده بود .)
- درسهاتم که حتمن خوبه ؟ ( دوباره با یه لبخند قشنگ ، جوابمو گرفتم . )
- بزرگ شدی میخوای چکاره بشی ؟ ( جواب این سوال رو میشد حدس زد ! معمولن دخترا دوست دارن معلم بشن ولی این یکی ... )
- دکتر ...!
- خب ، آفرین ، اگه دکتر شدی ، وقتی منم مریض شدم حتمن میام پیشت که خوبم کنی . ( بازم همون لبخند زیبا رو بهم تحویل داد ! انگار توی همین فاصله کم متوجه شده بود تشنه اون لبخندش شدم ! )
به سر خیابون رسیدیم . من باید مستقیم میرفتم و ایشون داخل خیابون ، به طرف مدرسه ش . با دستش بای بای کرد . منم گفتم خداحافظ کوچولو ...
همینطور که ازم دور میشد بهش گفتم : راستی اسمت چیه ؟
با لبخندِ شیرین تر از هر شکری گفت : عســـــــــــــــــــل ...
اون روز و روزهای تکراری بعد هم گذشتن و گذشتن ...
و من در طول سال تحصیلی دو سه بار دیگه هم دیدمش و با هم حرف زدیم ...
چند وقت پیش دوباره دیدمش ...
بدو اومد و بهم سلام کرد . بهش گفتم ســـــــــــــلاااااااااااام عسل خانم ، حالت خوبه ؟
همون عسل ریزه میزه بود که بازم بهم لبخند زد . بهش گفتم دیدی اسمت یادم مونده ؟
خوشحال شد که اسمشو فراموش نکردم .
حالا رفته کلاس دوم و من بهش گفتم : هوووووووووووَه ! هنوز کلاس دومی ؟ پس کی میری سوم ؟
خندید و گفت : هنوز خیــــــــلی مونده !
حالا جدیدن وقتی از سر کوچه شون وارد خیابون اصلی میشه ، اگه هنوز نیومده باشم ، هی برمیگرده و پشت سرشو نگاه میکنه .
چند روز پیش وقتی داشت پشت سرشو نگاه میکرد ، از دور براش دست تکون دادم . اونم با دستای کوچولوش جوابمو داد . فاصله یه کم دور بود ولی مطمئن بودم داره لبخند میزنه .
یه روز دیگه بهش گفتم : عسل خانم ، میگم ، من دوست دارم هر روز که دارم میرم اداره ، ببینمت . تو چی ؟
نگاهی بهم کرد و درحالی که لبخند قشنگش توی گردی صورت معصومش ، زیبائی خاصی بهش داده بود چشاشو بهم فشرد ...
حرف دلشو با فشردن چشماش گفت و منم گرفتم ! ولی دوست داشتم باهام حرف بزنه ! برا همینم بازم ازش پرسیدم عسل خانوم ، تو هم دوست داری ؟
سرشو به علامت تائید پایین آورد و گفت آره !
( خب ، به من بگین چطور حال خوش اون لحظه ام رو براتون بیان کنم !!!؟ بگذریم ...)
و حالا ، یه بهمن پنجاه و چند ساله ی هفتاد و چند کیلوئی ! صبح که میخواد از خونه بزنه بیرون ، اینقدر این پا و اون پا میکنه و ساعتشو نگاه میکنه تا شاید زمان عبورش از فاصله ی کوتاه ِاون کوچه تا مدرسه ، با زمان عبور عسلک هماهنگ بشه ...
به نظر شما بهمنی عقلشو از دست داده ؟
مردی آسمانی ...
میشه گفت معتاد بود !!!
معتاااااادِ معتاااااااد !!!
از اون معتادایی که اصلن فکرشم نمی کنی روزی بتونه ترک کنه ! البته نه از اون کارتن خواباش !
معتاد قلیون بود ...!
از زمانی که ازدواج کرده بود پا به پای مَردش ، قلیونی شده بود ، همیشه میگفت : راه به همراه خوشه..."
مردش هم عاشق این بود که وقت و بی وقت ، توی تنهائی خودش ، به یاد خاطرات مبهم گذشته ، این دود لعنتی رو قورت بده ...
خاطرات مبهم ...!؟
آره مبهم برای ما ! آخه مرد خیلی اهل حرف زدن نبود ... کمتر پیش میومد از گذشته اش حرفی بزنه ! و این دود ، تنها چیزی بود که فضای سنگین سکوت بین اونارو پر میکرد ...
زن اما ، علاوه بر دود ، یه اعتیاد دیگه هم داشت ...
زن به تزئین قلیون خیلی اهمیت میداد ! چند تا عروسک کوچولو انداخته بود توی ظرف شیشه ای آب قلیون و موقع هُرت کشیدن ، به رقص مستانه اونا نگاه میکرد و دنیارو مال خودش میدونست ...
شبا قبل از خواب ، و برا آخرین کامی که از قلیون میتونست بگیره ، میرفت داخل آشپزخونه و در رو می بست و تا میتونست به قلیون پُک میزد ! تمام فضای اونجا پراز دود میشد . بعد قلیون رو برا فردا خـــــوب تمیز میکرد...
البته قبل ازاینکه آب قلیون رو بریزه ، یه لیوان پر، از آب قلیون میخورد ... و این اعتیاد هر شب زن شده بود ...!!!
بهش میگفتم : آخه مادر من ، نخور ! دود قلیون کمه که آب قلیونم میخوری !؟
میگفت : تو نمیدونی همین آب چه طعم و کیفی داره ... اگه یه شب از آب قلیون نخورم خوابم نمی بره ! تا خودِ صبح سرگیجه میگیرم ...
یه روز، بابام دستش رو گذاشت رو قفسه سینه اش و گفت : آااااخ !
مادرم که همه ی زندگیش ، بابام بود ، سراسیمه بهش گفت چی شده !!!؟
بابام هم مثل اکثرمردا گفت : هیچی ! چیز مهمی نیست و دستش رو گذاشت روی قلبش و گفت : اینجام یه کم تیرکشید وخوب شد ...
و مادرم ، مثل اکثر زنها ، تا اونو روانه دکتر نکرد ول کن نبود...
وقتی بابام از پیش دکتر اومد فقط یه مشت دارو تو دستش بود و اینکه خدارو شکرهیچ مشکلی نداره ...
طبق معمول نهار رو خوردیم و بساط قلیون راه افتاد ...
وقتی مادرم قلیون رو به احترام بابام جلوش گذاشت ، بابام گفت : من نمیکشم ، خودت بکش !
مادرم با تعجب گفت : نمیکشی ؟ چرا ؟
آخه وقتی دکتر معاینه ام کرد ، ازم پرسید سیگاری هستی ؟
بهش گفتم اصلن توی عمرم سیگار نکشیدم ، ولی قلیون چرا ! و دکترگفت : قلیون مشکلی نداره ولی اگه اونم نکشی بهتره ...
( قدیما ، تصور مردم ، حتی پزشکا این بود که قلیون خیلی ضرر نداره ...)
خلاصه بابام با یه تذکر ساده ی یه پزشک عمومی ، یک عمـــرررر قلیون کشیدن رو بوسید و گذاشت کنار ...
و بیچاره مادرم مونده بود با این ضرب المثل که : راه به همراه خوشه !
نشست یه گوشه و به سختی و بی میلی به قلیون پُک میزد و معلوم بود بهش نمی چسبه !
برخلاف همیشه ، اینبار وقتی قلیون می کشید ، رو فُرم نبود ، فقط چشم به رقص عروسکا داشت ! نمیدونم چرا اینقدر ساکت بود ! اما معلوم بود که خیلی توفکره ...
آیا نگران سلامتی بابام بود ؟
نگران درد سینه ش ؟
از چی نگران بود و به چی فکر میکرد ؟ خدا میدونست و خودش ...
اون روز شاید بخاطر بابام خیلی سریع قلیونشو کشید و سریعتراز اونی که فکرشو بکنیم قلیون رو شست ...
بابام سعی میکرد خودشو مشغول کنه ! شاید میخواست هوس نکنه ...
شایدم میخواست زنش با آرامش قلیون بکشه ...
و مادرم شاید بخاطر بابام زود قلیونشو تموم کرد ...
شایدم تنهائی به دهنش مزه نمیداد ...
هر چی بود قلیون شسته شد و رفت توی انباری ...
شب شد ، شامو خوردیم و موقع خواب شد ...
اونموقع تلویزیون نبود که خونواده ها خودشونو مشغول فیلم و سریال کنن !
تنها سرگرمی شبهای مردم ، یا قلیون کشیدن بود یا خوابیدن ...
پدرم در یه حرکت عجیب تونست عادت یه عمرشو بذاره کنار ... خب احتمالن توصیه دکترهم بی تاثیر نبوده ...
مادرم چی ؟
درد سینه داشت ؟
منع پزشکی داشت ؟
از مردش اجازه نداشت ؟
چه نیروئی باعث شد مادرم پا بپای مردش قلیون رو ببوسه و بذاره داخل انباری ...؟
پس سرگیجه های هر شب مادرم چی میشد ؟ خدا میدونه ...!!!
سالها گذشت و گذشت ، بدون اینکه ببینیم یکی از اونا پیمان شکنی کنه ...
قلیون داشتیم ، ولی بی مصرف . شاید چون یادگار دوران خوش تنهائی هاشون بود نگهش داشته بودن بدون اینکه اونو چاق کنن ...
تا اینکه یه روز دیدم مادرم ، پیر و فرتوت و شکسته ! ولی درست مثل دوران خوش جوونیش داره قلیون می کشه ...!!!
درست مثل سابق ، قلیونو رو پاش گذاشته بود و عاشقونه به قلیون پک می زد ...
وقتی پک می زد دیگه چشمش دنبال رقص عروسکاش نبود ! آخه عروسکی نبود که برقصه ... فقط به گوشه ای زُل زده بود !
خواهرم میگفت : تورو خدا نذارین قلیون بکشه ! خودش داغونه ، آخه سالهاست لب به قلیون نزده ! براش ضرر داره ...
برادرم میگفت : بذارین حال خودش باشه ، نمیبینین چه کیفی میکنه ؟ دلتون میاد از این حال خوش جداش کنین ؟
و واقعن کسی دلش نمیومد اونو از اون حال خوش جدا کنه ...
آخه تازه از خاکستون برگشته بودیم ...
به یاد پدرم که
مردی آسمانی بود و یازدهم بهمن ماه ، با تنی رنجور بساط سفر ابدیش رو بست و به آسمان
پرکشید و برای همیشه از پیش ما رفت ...
حکمت ...
خدا جای حق نشسته ! نمیذاره حق بنده هاش پایمال بشه ...
اینو پیرمردی که کنارم نشسته بود میگفت . پیرمرد خوش مشربی که از فرصت کوتاه پیش اومده میخواست برای حرف زدن و شایدم درددل استفاده بکنه .
بهش گفتم در اینکه خدا جای حق نشسته شکی نیست ولی قربونش برم گاهی ، موقعی حق بنده هاشو میگیره که دیگه بنده ای نمونده که بخواد از حق گرفته شده اش لذت ببره !
میگفت قبول دارم ، ولی همونم حتمن بی حکمت نیست ، باید همه چی رو به خودش سپرد . خودش بهتر از هر ساربونی میدونه کجا شترارو بخوابونه ...
خنده ش که حاکی از خاطرات خوش این اعتماده باعث میشد لثه های بی دندونش بزنه بیرون ...
میگفت یادش بخیر ، یه زمونی کرایه تاکسی از اینجا تااااااا مرکز شهر میشد صد تومن ! حالا شده دوهزارتومن ! چقدر پولا بی ارزش شدن !
گفتم چه خوب قیمتها یادت مونده !
گفت آخه راننده تاکسی بودم و چقدر این مسیرارو میرفتم و میومدم ! با چه آدمائی که سر و کله نمیزدم ... هیییییییی یادش بخیر ! قبلنا اینجاها بیابون بود ...
یادمه یه روز آقائی ماشینمو دربست گرفت تا مرکز شهر پونصد تومن . مثه الان نبود که مسافر فت و فراوون باشه ! چشم بسته قبول کردم . اونجا که رسیدیم یه کار کوچیکی داشت ، انجامش داد و یه آدرس دیگه داد ، اونم دربست .
قند تو دلم آب شد ! بهش گفتم اخوی دوتا مسیر میشه هزار تومن مشکلی نیست ؟ گفت کاریت نباشه .
آدرس بعدی که رسیدیم رفت در مغازه ای و پنج بسته تنباکو خرید و گذاشت روی صندلی عقب . بعد گفت برو به این آدرس . گفتم اینم میشه پونصد . سرشو تکون داد و قبول کرد ! گفت : خیـــــالـــت رااااااااااحت بـــاشه .
ولی راستش یه جورائی مشکوک میزد ! اصلن از این " خیـــــالـــت رااااااااااحت بـــاشه " گفتن هاش خیـــالم راحت نبود ! برا همینم کمی نگران شدم ولی راسیاتش از هزار و پونصد هم نمیتونستم دل بکنم !
دل رو به دریا زدم ، یا علی گفتم و گازشو گرفتم و به آخرین مقصد رسوندمش و از اینکه برام اتفاقی نیفتاد یه نفس راحت کشیدم . وقتی پیاده شد انگار نه انگار وعده و وعیدی بین ما بوده ! انگار تا حالا منو ندیده یا با تاکسی تا اینجا نیومده !
تازه شروع کرد به حال و احوال با دوست و رفیقاش که کنار یه خونه منتظرش بودن . ادب کردم و تا حرفاشون تموم بشه حرفی نزدم ...
ولی بی تفاوتیش داشت عصبیم میکرد . چند بار بوق زدم ولی انگارنه انگار !یا نمیشنید ! یا خودشو به نشنیدن زده بود ! چند بار بهش گفتم آقا ! آقا ! اگه میشه کرایه ی منو بدین برم . کار و زندگی دارم ...
اولش که صدام رو نشنید(ظاهرن !!!) بعدش که بلندتر گفتم ، اخماشو کرد تو هم و با یه حالت طلبکارانه و با غیض گفت : چی میخوای ؟ چرا راتو نمیگیری و نمیری ؟ میخوای حقتو کف دستت بذارم ؟
گفتم آقا انصاف داشته باش . حدود دو ساعته علاف شما شدم و از کار و زندگی افتادم . قرارمون سه کورس بود مثه اینکه یادت رفته ؟
سرشو از پنجره ی ماشین آورد داخل و گفت گورتو گم میکنی یا خودم گُمت کنم ؟
پیرمرد که هنوزم با یادآوری این خاطره لبخند به لبش بود گفت : راستش هیکلش دو برابر هیکل من بود و رفیقاش هم دست کمی از خودش نداشتن .
یه کم فکر کردم اگه باهاشون کل کل کنم و خدای نکرده عصبانی بشن ، تیکه بزرگه ی خودم که نه ، تیکه بزرگه ی ماشینم شاید آیینه ی بغلش بشه و زد زیر خنده !
من بجای راننده از اینهمه زورگوئی عصبانی شده بودم ولی بی خیالی و خنده های پیرمرد آرومم میکرد .
به خودم گفتم مرد حسابی ، مال باخته ، بعد ازسالها چیزی نمیگه اونوقت تو داری حرص میخوری ؟
پیرمرد میگفت : از ترس جونم و داغون شدن ماشینم ، بدون اعتراضی ، صُمٌ بُکم از اونجا دور شدم، ولی از داغ دلم همش توی آیینه نگاهشون میکردم و به جدّ و آبادشون بد و بیراه میگفتم... غافل از اینکه خدا خودش حقمو از اون نامرد گرفته و تقدیمم کرده ولی خبر ندارم !
هرچه دورتر میشدم بیشتر عصبانی میشدم و کفرم بالا میومد . همینطور که توی آیینه و توی گرد و غبار بجا مونده از رد چرخها توی جاده ی خاکی داشتم گمشون میکردم چشمم افتاد به صندلی عقب ماشین و پنج پاکت تنباکوی بجا مونده از همون آقای زورگو و به حساب خودش زرنگ رو دیدم ! انگار دنیا رو بهم دادن .
پیرمرد وقتی دید از اینهمه خوشحالیش تعجب میکنم گفت دوست من تعجب نکن ، آدم وقتی حقشو میگیره ، هر چند کم و بی ارزش ، انگاری دنیارو بهش دادن ... و اونروز انگاری دنیا رو بهم داده بودن ! چون من ِ ناتوون اصلن فکر نمیکردم بتونم حقمو از اون آدم شیاد و زورگو بگیرم ...
خب از قدیم گفتن کور چی میخواد ؟
هیچی دیگه ! حالا من همون کوره بودم ! یه راست رفتم سراغ مغازه ای که تنباکوهارو ازش خریده بود . سلام کردم و گفتم رفیقم که نیم ساعت پیش این تنباکوهارو ازتون خریده پشیمون شده و اینارو نمیخواد . اگه ممکنه پسشون بگیرین .
مغازه دار کمی مِنّو مِِنّ کرد و نشون داد که از پس گرفتنشون راضی نیست . بهش گفتم مگه پولشون چقدر شده ؟ گفت دوهزار تومن .
بهش گفتم رفیقم گفته اگه قبول نکرد دویست تومنم از پولا کم کنه !
حالا مغازه دار با شنیدن این جمله خوشحال شد و هزار و هشتصد تومن بهم داد .
پولارو گذاشتم جیبم و رو به آسمون گفتم خدایا شکرت ! وقتی میخوای به کسی حال بدی اساسی حال میدی ! حتی هزینه ی اعصابمم که خورد شده رو برام زنده کردی ... دمت گرم به مولا ...
پیرمرد خیلی گرم و صمیمانه باهام دست داد و در حالی که ازم دور میشد با لبخند ملیحی گفت :
به
اونی که اون بالا نشسته اعتماد کن ...